Halil Avcı / Kişisel Fikir Alanı

Yazılarıma hep evet kelimesi ile başlıyorum çünkü o zaman daha çok şey aklıma geliyor. Evet, babam polis memuru olduğu için her bayram memlekette olamıyoruz bu da haliyle insanın kalbinde ufak da olsa bir burukluk oluşmasına sebep oluyor ancak bu sene bayramda memlekette idik. Biraz ondan bahsetmek istiyorum. Arefe günü geldiğimiz Kayseri'den bayramın son günü ayrıldık, ama bu sefer bayram her türlü açıdan güzel, neşeli geçmişti. Arefe günü köye gittik. İkindi namazından sonra da mezarlığa ... Bayramın 1.günü;  Her bayram kuzenlerimin, amcamların falan babaannemlerde olduğunu biliyordum. Annemler geceyi teyzemlerde geçirmesine rağmen ben Muhammed (kuzenim) ile babaannemlerde kalmak istedik. Sabah bayram namazına gidelim diye telefonumun alarmını da erkene kurmuştum. Sabah kalktık kuzenle abdest falan aldık derken camiye gittik ki ne görelim! Namaza daha 15 dakika olmasına rağmen cami tamamen dolu ayrıca caminin bahçesine falan namazlık sermişler herkes oraları da doldurmu...

Evet, senin yaşın küçük sen nereden bileceksin o günleri diyenler olabilir, kısmen de haklılar da. Tam bilmesem de hissetmek istiyorum onların yaşadıklarını bir nebze de olsa. Yaşadığım il birinci derece deprem bölgesi içinde bir yer. Ara sıra ufak tefek sarsıntılar bizde de oluyor. Ürkmüyor değilim aslında. İnsan bir anlık bir telaşa kapılıyor istemeden de olsa. İnsan kendisini düşünmese bile sevdiklerini, değer verdiklerini düşünüyor o anlarda ... Şundan eminim ki benim hissettiklerim, o gün bu acıyı tadan insanların hissettiklerinin yanında karşılaştırılamaz bile. O acıyı tadanlar bir tek hayatlarını kaybeden insanlar değil ... O'nların yakınları da en az O'nlar kadar bu acıyı tadan insanlar ... Bir yandan da seviniyorum aslında. Birçok din alimi depremde ölen insanlar eğer imanlı ise şehit mertebesine ulaştıklarını söylüyorlar. Şehitlik mertebesi ... Yüce Rabbim mekanlarını cennet eylesin ...