Gökyüzü
Dost, dostluk… Bir şeyler yazmam gerekiyor bunun hakkında. Bir fikir versin diye açıyorum sözlüğü, “sevilen, güvenilen, yakın arkadaş, gönüldeş” gibi bir tanımla karşılaşıyorum. Bilmiyorum ki ne kadar karşılar bu kavramı, bu sözcükler, inanın bilmiyorum. Dostluğun ne olduğunu anlamak için şüphesiz bir sözlükten çok daha fazlasına ihtiyacım olduğu aşikar. Şöyle bir hafızama göz atıyorum. Onlarca anı var belleğimde ve hiçbirinde yalnız değilim. Hüzün, mutluluk, eğlence, mizah… Hepsinden az çok var ancak tam yok… Bu bir boşluk oluşturmuyor değil. Bu boşluğu elimi sol yanıma koyduğumda tamamladığımı hissediyorum. Gözlerimi kapatıp, anılar canlandığında; evet tam sol yanımda bir gümbürtü kopuyor. Hüznün, mutluluğun ve diğer duygularımın oluşturduğu mazimin boşluklarını, bir çakıl taşı misali dostlar dolduruyor. ...